ای کسانی که در این کشمکش عید سعید 

سر خوش و بی خبر و می زده با روی سپید

 

غرق در شوکت و در مکنت و بد مستی پول

 

به سیاهی شب بخت بدم می خندید

 

می نپرسید چرا؟ 

از چه این هموطن لخت به این صورت زشت

 

رو سیه ساخته و کو به کو افتاده به راه 

آخر ای هموطنان

 

سرگذشتی ست مرا تیره در این روی سیاه 

لحظه ای محض خدا خویش فراموش کنید

 

غم پنهانی من گوش کنید

 

در دل آتش فقر

در غم خاموشی 

وز همه تلخی جانسوز که یک عمر کشید

 

قلب من بس که تپید

قلب من بس که شکست 

نفسم بس که در اعماق دلم نعره کشید

 

هوسم بسکه به مغزم کوبید 

پای یک مست ستمکار فرومایه پست

 

بس که برخاک سیاهم مالید 

مثل یک قطره سرشک از دل خون

زندگی بر لب چشمم غلطید 

با سر آهسته زمین خورد و تن سرد زمین

 

لاشه مرده روحم بوسید 

وندر آغوش به هم کفته وهم و جنون

 

مغز بیچاره بختم پوسید

نفسم.... 

هر چه بیهوده مرا کشت بسم بود بسم

 

نفس بی کسم ای زنده دلان قطع کنید

سینه ام چاک کنید 

این غبار سیه از روی رخم پاک کنید

 

به چه کار آیدم این چشمه خون 

این تن مرده مرگ

 

که تن زنده من کرده چنین آواره

 

از کف سینه ام آرید برون

ببرید...

 

ببرید در بیابان سکوت 

زیر مشتی لجن و سنگ سیه خاک کنید

 

 

آری ای هموطنان:

 

چشمه عشق در این ملک سراب است سراب 

پایه عدل و شرف پاک خراب است خراب

 

عز و مردانگی و فهم عذاب است عذاب 

جور بر مردم بد بخت ثواب است ثواب

 

آه ای چشم زمین قافله سالار زمان 

باز گو با من سر گشته خور عالم تاب

 

آدمیت به کجا رفته کجا رفته شرف ؟

کو حقیقت ز چه رو مرده چرا رفته به خواب ؟

 

این چه رسمیست؟ چه نظمیست؟ چه وضعیست خدا ؟

 

سبب این همه بد بختی غم کیست خدا ؟ 

جز خدایان زر و کهنه پرستان پلید 

هیچ کس زنده در این شب به خدا نیست خدا

 

کی رسد روز شود چیره بر این ظلمت تار 

که پیادست در آن حق وستمکار سوار

 

سر نوشت همه بازیچه مشتی عیار 

سر زحمت به طناب عدم از دار به دار

 

زیر خاک است گل و زینت گلدان ها خار 

فقر می باردش از هر در و از هر دیوار

 

زندگی پول نفس پول هوس پول هوار

 

قدرتی کو که بر آید ز پس پول هوار 

هموطن خنده مکن بر رخ این حاجی خوار

 

صحبت از عید مکن بگذر و راحت بگذار

 

من بیکار که صد بار بمیرم هر روز 

بالشم سنگ و دلم تنگ و تنم بستر سوز

 

کت من در گرو عید گذشته است هنوز 

به من آخر چه که نوروز سعید است امروز 

کهنه روزم چه بد آخر که چه باشد نوروز

 

هفت سین من اگر بودی و می دیدی چیست

 

همنشین من غارت زده می دیدی کیست

 

می زدی داد فلک تا به فلک زنگ به زنگ 

که تف بر تو محیط شرف آلوده به ننگ 

هفت سین من که چه سینی و چه هفت 

سینه ای کشته دل و سوز سرشکی گلرنگ 

سرفه های تب و سرسام سکوتی دلتنگ 

سفره ای خالی و سرما و سری بر سرسنگ

 

آری ای هموطنان

 

سالتان باد به صد سال فرحبخش قرین 

هفت سین کی به جهان کسی بهتر از این 

دیده هر سو که بیفتد ز یسار و ز یمین 

سایه فقر سیه کرده سرو روی زمین 

سبز برگ در ختان همه بی لطف و حزین 

لاله را ژاله صفت اشک الم گشته عجین 

زن غمین مرد غمین  پیر غمین بچه غمین 

وه که سرتاسر این ملک ستمدیده زار 

نفسی نیست دهد مژده ز ایام بهار 

شیون و درد و فغان داده به سر باد وزان 

جای می خون سیه می چکد از چشم رزان

 

این که چیزی نبود هموطنان بدتر از آن اینجاست 

عجب اینجاست که افتاده ز پا چرخ زمان

 

کی فلک دیده به خود 

فصل خزان بعد خزان؟

 

کارو

نوشته شده در دو شنبه 12 ارديبهشت 1390برچسب:عیدسعید,سرخوش سپید,کت کشمکش,غرق سیاهی,ساعت 10:32 توسط Sozoleyt| |